Wokół japońskiego miasta – Zagrałem w „Metropolię” („Machi Koro”)

Gra „Machi Koro” po targach SPIEL w 2013 była nad wyraz popularna. Nie udało mi się w nią zagrać w Essen, ale szum, jaki powstał po jej premierze, kazał sądzić, że musi to być co najmniej dobra gra. Jeśli dobrze liczę, powstało 10 wydań w różnych językach, w tym w polskim co było dla mnie sporym zaskoczeniem, gdyż wówczas zostało ogłoszone przez debiutanta wśród naszych rodzimych wydawców – firmę Foxgames, jako „Metropolia”.

Jest to gra karciana, która korzysta też z kości do wyzwalania akcji zawartych na kartach. Razem z podstawową wersja gry, w pudełku znalazło się rozszerzenie w oryginale nazwane „Machi Koro: Harbor”, natomiast w Polsce – „Metropolia Plus”. Zgodnie z tematem będziemy rozbudowywać miasto, które kontrolujemy, by zostało jak najsprawniejszą metropolią.

Standardowe zasady każą przeprowadzać rozgrywkę z wyłożonymi i dostępnymi wszystkimi kartami dla każdego z graczy. Podzielone są one na stosy z tymi samymi kopiami kart danego rodzaju.
W swojej turze gracz na samym początku rzuca kością (może wystąpić też możliwość rzutu dwoma kośćmi), a następnie sprawdza, czy wynik widnieje na którejś z kart i czy wyzwala jakąś akcję, a głównie jest to pobranie monet. Jest kilka możliwości:
– zielone karty – zarabiamy tylko w swojej turze,
– niebieskie karty – zarabiamy w turze innych graczy,
– czerwone karty – zabieramy pieniędzy innym,
– fioletowe karty – wykonujemy akcje dodatkowe.

Po rozpatrzeniu wszystkich akcji, gracz ma możliwość kupienia dostępnej karty lub spasowanie.
Grę wygrywa ten z graczy, który jako pierwszy zbuduje 4 budynki specjalne.

Jak widać, zasad praktycznie w tej grze nie ma poza sprawdzeniem jaki wynik wypadł na kostce i wzięciem pieniędzy. Podstawowy wariant poprzez swój otwarty format sprowadza się do tego, komu bardziej będzie sprzyjało szczęście przy rzutach. Samo kupowanie budynków wydaje się pozornym wyborem, bo gra trwa na tyle krótko, że statystyka nie ujawnia swojej mocy i trzy „dobre” wyniki z rzędu jednego gracza, przy słabych innego, daje z reguły zwycięstwo.
Przyznam się, że przed rozgrywką nie spodziewałem się, że gra mnie po prostu sfrustruje losowością, a po kilku partiach zniechęci do siebie.

Z ciężkim sercem zasiadłem więc do gry z dodatkiem „Metropolia Plus”, który zmienia nieco zasady. Nie dotyczą one samej mechaniki, ale setupu i późniejszego dociągu kart. Na starcie mianowicie, losowo dobieramy karty tak, by mieć dostępnych 10 różnych budynków (może się zdążyć, że pojedyncze będą w kilku kopiach). Tworzą one dostępną dla każdego gracza pulę zakupową. I właśnie to „nieco” – w co nie mogłem uwierzyć – odmieniło moje podejście do tej gry. Dzięki tak – wydawałoby się – małej zmianie otrzymujemy w końcu jakieś wybory, które dość znacznie modyfikują rozgrywkę. Oczywiście nie zmienia to poziomu złożoności i jest to cały czas prosta gra rodzinna, ale w tym wariancie daje – przynajmniej mi – przyjemność z rozgrywki. Mamy też dwa dodatkowe budynki specjalne, więc nieco trudniej o zwycięstwo poprzez szczęśliwe rzuty. Nie ma już wyczekiwania z nudów, ale raczej w napięciu przy każdym rzucie kostką.

Podsumowując, radzę odpuścić podstawowy wariant, bo z dodatkiem mamy kilka nie aż tak prostych decyzji do podjęcia w ciągu gry i musimy czasem zaryzykować przy zakupie. Myślę, że emocję wynikające z mechaniki można porównać do gier hazardowych i może właśnie to stało się przyczyną sukcesu gry „Metropolia”. Osobom niegrającym powinna się ta pozycja spodobać jako tak zwana entry level game.

Dziękujemy wydawnictwu Foxgames za przekazania egzemplarza gry do recenzji.

Jacek „Palladinus” Szmania