Spiel Essen 2014 – zagrałem w „Patchwork”

No i wróciliśmy z Essen 2014 i zaczynamy granie i pisanie. Na pierwszy strzał Uwe Rosenberg i jego dwuosobowy Patchwork. Autor znany i doceniany raczej za ciężkie tytuły, tym razem w leciutkiej odsłonie, w której dwaj gracze stoczą pojedynek na uszycie kolorowego patchworku. Gra wygląda bardzo ładnie, a dodatkowo do pierwszych egzemplarzy sprzedanych podczas targów wydawca dodawał prawdziwe guziki (zastępujące tekturowe guziczki) co jest zresztą świetnym pomysłem i ja z pewnością również wzbogacę mój egzemplarz właśnie normalnymi guzikami.

A sama gra? Każdy z graczy otrzymuje własną planszę, na której będzie szył patchwork, „budowany” z różnych kafelków, a wszystko to ograniczone nie tylko przestrzenią, ale również czasem odmierzanym na dodatkowej planszy przez każdy nasz ruch. Musimy też dbać o finanse, reprezentowane w grze przez guziki, które znajdują się na niektórych częściach naszej układanki.

W swojej turze gracz może wykonać jedną z dwóch akcji:

– przesunąć swój znacznik na torze czasu i zebrać guziki w ilości równej liczbie miniętych pól lub

– kupić za guziki fragment patchworku, ułożyć go na swojej planszy i przesunąć znacznik na torze czasu. Jest tutaj pewne ograniczenie, bowiem możemy wybrać jeden z trzech klocków przed drewnianym pionkiem (który wędruje zawsze na własnie opróżniane miejsce).

Dodatkowo, za każdym razem, gdy nasz znacznik przekracza na torze czasu namalowany guzik, następuje zasilenie naszego budżetu w liczbie równej sumie guzików, które mamy na uszytym już patchworku. Ułożone na torze pojedyncze kwadraty pozwalają też zagospodarować dziury, powstałe w wyniku układania fragmentów. Pierwszy gracz, który ułoży na swojej planszy kompletny patchwork o wymiarach 7×7, otrzymuje dodatkowy bonus 7 punktów.

Gra kończy się w momencie, gdy każdy z graczy dotrze do końca toru czasu, a ostateczny wynik to suma zgromadzonych i niewydanych guzików minus dwa punkty za każde wolne pole na swojej planszy. Bardzo to proste i bardzo przyjemne.

Patchwork jest leciutką grą, obok której z pewnością wielbiciele układanek opartych na klockach z tetrisa nie przejdą obojętnie. Jest też doskonale wpisana w temat, bo faktycznie ma się poczucie szycia patchworku, którego finałowe ułożenie wygląda niesamowicie kolorowo. Mechanicznie gra jest bardzo prosta, wciąż pozostawia jednak graczom wybory i decyzje, które może nie zagotują szarych komórek, ale pozwolą na fajną zabawę. U mnie po kilku partiach mam ochotę na więcej.

Przemek „woj_settlers” Wojtkowiak