Spiel Essen 2013 – Zagrałem w “Steam Park”

Gra Steam Park pojawiła się na naszych radarach jeszcze przed targami SPIEL, więc nie mogliśmy nie skorzystać z okazji, kiedy okazało się, że stoisko Cranio Creations jest zaraz przy wejściu i zauważyliśmy ostatni wolny stolik u tego wydawcy zaraz po przekroczeniu progów Mekki wszystkich graczy w Essen. Wiedzieliśmy, że gra polega na rozbudowywaniu napędzanego parą, fantastycznego parku rozrywki, ale chyba nic poza tym. Jednak sam temat i oprawa wizualna była wystarczająca, aby nas błyskawicznie do siebie przyciągnąć.Każdy gracz na samym początku dysponuje indywidualnym, niewielkim, pustym miejscem budowy, trzema kartami bonusów oraz sześcioma kostkami. Na kostkach tych znajdują się symbole możliwych do wykonania akcji w trakcie każdej z tur. Tura rozpoczyna się od fazy rzucania kośćmi przez wszystkich graczy równocześnie. Nie ma ograniczonej liczby przerzutów i można w dowolnym momencie zakończyć tę fazę, jeśli uznamy, że wynik na kościach nas satysfakcjonuję. Tu pojawia się ciekawy mechanizm, gdyż pierwszy gracz, który zakończy rzucanie, otrzyma pewien bonus, kolejni nieco mniejsze lub żadnego, a ostatni otrzyma karę. Może okazać się, że chcąc być pierwszym, postanowimy szybko zakończyć tę fazę, nawet jeśli nie mamy w danej chwili optymalnej kombinacji akcji na swoich kostkach, zwłaszcza że jedna ze ścianek jest pusta. Następnie jest faza zanieczyszczeń, kiedy to każdy sprawdza, ile brudu wytwarza jego park. Zależy to od wybranych na kościach akcji, liczby odwiedzających w naszym parku i kolejności wykonywania akcji, gdyż tego dotyczą wspomniane powyżej bonusy i kary (bonus oczywiście ogranicza wytwarzanie zanieczyszczeń, kara natomiast znacznie je powiększa). Skumulowany brud oznacza ujemne punkty na koniec gry, więc trzeba na niego zwracać bacznie uwagę.Same akcję są bardzo proste, gdyż za każdy odpowiedni symbol na kostce możemy:

• zbudować kolejkę górską, która występuje w sześciu różnych kolorach i trzech rozmiarach, pamiętając o tym, że kolejne z nich nie mogą sąsiadować ze wcześniej wybudowanymi, ani diagonalnie, ani ortogonalnie, chyba że są w tym samym kolorze, wówczas są traktowane jako jedna kolejka o powiększonym rozmiarze;
• zbudować specjalne stoiska, których różne zdolności mogą modyfikować wybrane akcje gracza, a stawiając je, również trzeba pamiętać, że nie mogą w żaden sposób z niczym sąsiadować;
• spróbować przyciągnąć odwiedzających, wrzucając do worka odpowiednią liczbę pionków w wybranych kolorach i wyciągając taką samą ich liczbę, mając nadzieję, że będą kolorystycznie pasować do naszych kolejek;
• pozbyć się żetonów brudu;
• zagrać kartę bonusową, która przyniesie punkty (denary) za wybrany aspekt gry, np. za kolejki w różnych kolorach;
• rozbudować teren parku, przez dołożenie kolejnej pustej płytki.

Następnie przechodzi się do fazy dochodu, kiedy to każdy z odwiedzających przynosi nam trzy denary (pamiętając, że powoduje on również zwiększone zanieczyszczenie). Gra składa się z sześciu identycznych tur i kończy się podliczeniem zarobionych przez wszystkich pieniędzy po odjęciu odpowiedniej kwoty za skumulowany przez całą grę brud. Ten, kto zarobił najwięcej, wygrywa.

Gra nie należy do najbardziej wymagających intelektualnie tytułów, głównie ze względu na bardzo proste akcje, które gracze mają możliwość wykonywania. Zahacza niemal o segment gier rodzinnych, choć oryginalny temat i całkiem atrakcyjna oprawa graficzna powinna przyciągnąć każdego zainteresowanego grami planszowymi. Stawianie nowych instalacji na swojej planszy jest jak rozwiązywanie łamigłówki, w której chcemy zoptymalizować liczbę możliwych elementów. Jednak moim zdaniem najciekawszym i najbardziej emocjonującym aspektem gry jest faza rzucania kośćmi, która wprowadza mechanizm push-your-luck, w którym musimy podjąć decyzję, czy dalsze przerzucanie kości usprawiedliwia niebycie pierwszym graczem, a w ostateczności może prowadzić do otrzymania kary za bycie ostatnim. Adrenalina, która się wówczas wyzwala w organizmie, każe mi napisać, że jest to bardzo dobra gra i była to doskonała zapowiedź rozpoczynających się targów. Oczywiście jakby nie patrzeć jest to element losowy, nad którym nie jesteśmy w stanie zapanować (choć wybudowanie odpowiednich stoisk może nas nieco przed nim uchronić), a co za tym idzie nie ma się żadnego wrażenia, że jest się zarządcą parku rozrywki, bo cóż to za manager, który nie może sobie sam w pełni zaplanować strategii rozwoju. Jednak dzięki kartom bonusów, może się okazać, że będzie nam zależeć na czym, czym się nie będzie interesować reszta graczy i wcale nie musimy być za wszelką cenę pierwsi. Dodatkowo krótki czas rozgrywki spowodował, że partia w Steam Park, to była dla mnie bardzo dobra zabawa, a nie męczarnia z przerzucaniem kośćmi jak to było w przypadku innego tytułu rozegranego dużo później na targach.

Jacek „Palladinus” Szmania

Tytuł: Steam Park
Autor: Aureliano Buonfino, Lorenzo Silva, Lorenzo Tucci Sorrentino
Wydawca: Cranio Creations
Liczba graczy: 2-4
Czas gry: 60 minut
Wiek graczy: 10+