Zagrałem w „The Ravens of Thri Sahashri”

Nie tak dawno, bo przy okazji recenzji gry „Haru Ichiban” i konkursu jej dotyczącego mieliśmy do czynienia z japońską formą poetycką „haiku”. Aby zapewnić naszym czytelnikom stały dostęp do kultury Kraju Kwitnącej Wiśni tym razem zajmiemy się poematami „dodoitsu”, a tworzyć je będzie gejsza o imieniu Ren – główna bohaterka gry „The Ravens of Thri Sahashri”. Drugim bohaterem jest Feth – przyjaciel Ren i to właśnie on będzie jej pomagał w odbudowaniu jej wspomnień, przez co będzie mogła uwolnić się z objęć koszmarnego snu. Kluczem do umysłu gejszy będą właśnie poematy dodoitsu*, komponowane przy pomocy słów dostarczanych przez Feth’a. Ale Kruki nie śpią – tylko czekają na okazję, aby pożreć wspomnienia. Brzmi strasznie? Ciekawie? A może dziwnie? „Kruki” to nie jest zwykła gra. Jest nietypowa. Bardzo nietypowa. Przyznacie chyba, że połączenia dwuosobowej karcianej gry kooperacyjnej z kulturą i sztuką Japonii w klimacie komiksowej mangi nie spotyka się na co dzień. Gdyby tego było jeszcze za mało to mamy wzruszającą historię, dedukcję, logiczną układankę i asymetryczną rozgrywkę. Jak to się wszystko łączy w całość? Sprawdźmy.

* Dodoitsu to forma japońskiej poetyki, wywodząca się z pieśni ludowych. Traktuje o miłości lub pracy, które przedstawia najczęściej w humorystycznej formie. Składa się z czterech wersów o liczbie sylab 7, 7, 7 i 5. Nie rymuje się.

Niech wspomnienia powrócą.

Gracz, odgrywający rolę Ren otrzymuje na początku gry cztery karty wspomnień, które występują w pięciu kolorach i mają wartości liczbowe od 1 do 5. Te karty układa w kolumnie, tworząc z nich pierwsze karty czterech wersów poematu. Są to „karty serca” Ren. Może je ułożyć w dowolny sposób, ale na ten moment zakryte i ani ich koloru ani wartości nie może zdradzić współgraczowi. Dodatkowo jedną odkrytą wspomnień umieszcza się odkrytą na środku stołu (tzw. „Atman”). W pozostałe karty wtasowuje się karty pięciu kruków, tworząc talię, z której będzie dobierał karty drugi gracz (Feth).

Gra składa się z trzech rund (snów), w których – począwszy od Fetha – gracze naprzemiennie wykonują swoje działania, praktycznie nie komunikując się w żaden werbalny sposób z drugim graczem w kwestii rozgrywki. Feth odkrywa dowolną ilość kart z talii i układa je w kolejności, tworząc wiersz wspomnień. Kiedy zakończy odkrywanie kart musi zagrać przynajmniej jedną z nich na środek stołu, dopasowując ją odpowiednio do karty lub kart już się tam znajdujących. Jeżeli wśród odkrytych kart były karty kruków pozostają one w grze i od tej pory będą utrudniać podejmowane decyzje, bo każda kolejna niezagrana lub odrzucona karta w kolorze kruka zostaje przez niego pożarta i jeśli kruk nie zostanie pokonany to zostaną wykluczone z dalszej gry. To utrudni graczom rozgrywkę w kolejnych rundach lub doprowadzi do przegranej jeżeli stos dobierania wyczerpie się przed „rozwiązaniem” snu. Jeśli Feth zdoła w swojej turze ułożyć blok kart w jednym kolorze o wartości dokładnie 7 to ożywia wspomnienie Ren. Skutkuje to przegnaniem kruka w tym kolorze i odzyskaniem zjedzonych przez niego kart oraz odsłonięciem karty serca w tym kolorze, jeśli taka jest. Kiedy karty zostaną już ułożone Ren wybiera jedną z nich i zagrywa do pierwszego nieukończonego wersu swojego poematu. Jako że jest to poemat dodoitsu to kolejne wersy muszą składać się odpowiednio z 7-7-7-5 sylab, reprezentowanych w tym przypadku przez sumę wartości zagranych kart. Karta zagrywana jest odkryta, a jeżeli jej kolor odpowiada kolorowi karty serca tego wersu to ta również zostaje odkryta, dając pewne wskazówki drugiemu graczowi. Gdy wers jest ukończony Ren musi poinformować o tym Feth’a. Runda trwa w ten sposób do momentu, gdy wszystkie cztery wersy poematu mają odpowiednią liczbę sylab, a na środku stołu znajdują się tylko karty w kolorze kart serca Ren. Wtedy karty ujawnione dzięki ożywieniu wspomnień zostają zachowane na stosie punktacji, a pozostałe karty odrzucone lub zjedzone przez kruki. Gracze rozgrywają w ten sam sposób kolejny sen z tą różnicą, że nieprzegnane kruki z poprzedniej rundy od razu biorą udział w grze. Gra kończy się zwycięstwem, gdy uda się uwolnić Ren z trzech snów, ale żeby nie było za łatwo to ostatni z nich jest najmroczniejszy i najtrudniejszy do rozwikłania. W każdej turze musi zostać ukończony jeden wers poematu, a po czwartej turze w układance wspomnień (Atman) mogą się znajdować tylko karty w kolorze serca Ren. Wydaje się to niemożliwe, ale korzystając ze zdolności odkrytych kart wspomnień w poemacie i możliwości zagrywania dodatkowych kart ze stosu punktacji pojawia się światełko w tunelu.

Podsumowanie – sen czy koszmar?

Pierwsze wrażenie po otwarciu opakowania z grą to wielkie „wow!” – eleganckie sztywne pudełko, a właściwie etui, z którego wysuwają się komponenty gry wykonane jest naprawdę ładnie i solidnie. Same karty są w rozmiarze 12×8 cm, choć pewnie łatwiej to będzie sobie wyobrazić jeśli powiem, że jest to również rozmiar kart do gry „Dixit”. Większość z nich zilustrowana jest mangowymi grafikami w odcieniach szarości na tle jednego z pięciu kolorów i obrazują one mozaikę wspomnień Ren. Warto zauważyć, że tegoroczne wydanie gry ma dużo ładniejsze ilustracje kart i poprawioną instrukcję. Zasady gry po jej przeczytaniu wydają się w miarę klarowne, jednak podczas pierwszych rozgrywek często musiałem do niej sięgać aby coś sprawdzić lub upewnić się. Mam wrażenie, choć jeszcze tego nie wypróbowałem, że rozgrywka najlepiej gdyby odbywała się w prawie całkowitym milczeniu – w końcu sen to sen. Ewentualnie w tle można sobie puścić jakąś spokojną japońską muzykę, chociaż tematyka gry bardziej sugerowałaby „The memory remains” Metalliki. Bardzo ograniczona możliwość komunikacji jest na pewno zaskakująca w grze kooperacyjnej, ale ma swoje uzasadnienie, bo kojarzenie faktów z obserwacji zagrań współgracza stanowi drogę do zwycięstwa, a słowne wskazówki diametralnie upraszczają i spłycają grę. Przyznaję, że grając pierwsze kilka razy w „Ravens of Thri Sahashri” zastanawiałem się o co tu chodzi i co autor miał na myśli. Do dzisiaj nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć, ale z każdą kolejną grą dostrzegam jakieś nowe niuanse, których nie widać na pierwszy rzut oka. A tych kruczków w „Krukach” jest sporo. Wydawałoby się, że np. układ kart, kolejność ich zagrywania lub kolor nie mają praktycznie znaczenia, a po dwóch turach okazuje się coś zupełnie innego. Oprócz tego zdolności kart i obserwacja ukrytych wskazówek współgracza, który jest ograniczony do zagrania tylko jednej karty (Ren). I znowu – ta jedna karta ma olbrzymie znaczenie. Głębia gry jest ogromna, odkrywana stopniowo i myślę, że po kilku rozgrywkach nie da się jednoznacznie powiedzieć: „super gra” lub „szkoda czasu”. Mechanicznie wszystko działa i wymaga sporego zaangażowania szarych komórek od obydwu graczy. Sporo zależy od osoby, z którą gramy – nie da się wygrać z bezmyślnym „zagrywaczem kart”. Nie jest to też gra łatwa, bo kruki są żarłoczne, a warunków przegranej kilka. Do wysiłku motywuje zawartość kopert, z których pierwszą należy otworzyć dopiero po udanym uwolnieniu naszej bohaterki z trzech snów. Gra jest przeznaczona dla osób w wieku powyżej 14 lat i zgadzam się z tą rekomendacją jak najbardziej, właśnie ze względu na głębię gry. Czy warto polecić „The Ravens of Thri Sahashri”? Uważam, że tak, bo gra pomimo swej odmienności ma to coś, co powoduje, że chce się zagrać po raz kolejny i cały czas ją odkrywać. Jest to oczywiście moja własna opinia i jeśli ktoś pominął większą część recenzji aby przeczytać to ostatnie zdanie to poproszę, aby wrócił do początku i uważnie przeczytał ją jeszcze raz.