Zagrałem w „Halli Galli”

„Halli Galli” to gra która świętuje swoje 26 urodziny. Patrząc na współczesny rynek planszowkowy to bardzo długo, zwłaszcza że z powodzeniem cały czas przebija się stoły graczy. Na rynku ukazała się właśnie jej nowa edycja, za którą stoi wydawnictwo G3.

Jak gramy

Gra od lat wygląda właściwie tak samo. Karty z owocami i dzwonek towarzyszą grze od samego początku. Na kartach znajdziemy od jednego do pięciu owoców: bananów, cytryn, truskawek i śliwek. Zmianie ulega wygląd pudełka, który dzisiaj wygląda zdecydowanie lepiej niż w pierwszych wersjach.

Aby zagrać w „Halli Gali” potrzeba od dwóch do sześciu osób, przy czym lepiej jeśli jest to bliżej maksymalnego składu. Po rozdaniu wszystkich kart pomiędzy grających, jeden z graczy wykłada odkrytą wierzchnią kartę ze swojego stosu na stół. Potem kolejni gracze wykładają w ten sam sposób swoje karty, do momentu aż na wierzchnich kartach pojawi się dokładnie 5 owoców tego samego rodzaju. Wtedy pierwszy gracz, który to zauważy i zadzwoni uderzając ręką w dzwonek, wygrywa wszystkie stosy odkrytych kart i kładzie je na spód swojego stosu. Jeśli jednak jest to wynikiem błędnego oszacowania ilości owoców, za karę musi on oddać po jednej karcie pozostałym graczom. Gracze, którzy pozbędą się swoich wszystkich kart, kończą zabawę. Rozgrywka toczy się do momentu, gdy pozostanie tylko dwóch graczy i jeden z nich wygra stosy kart. Wygrywa ten, który posiadać będzie na końcu najwięcej kart.

Podsumowanie

„Halli Galli” to imprezówka, która doskonale wpasowuje się w grupę takich gier jak: „Speed cups”, „Packa na muchy” czy seria „Ligretto”. Za wszystkimi tymi tytułami stoi wydawnictwo z Konina, można więc powiedzieć, że nie ma tu przypadku i na takich tytułach G3 zjadło zęby.
Ocenianie takich gier jest dość prostym zadaniem. Jeżeli gra utrzymuje się na półkach od tyłu lat co „Halli Galli”, to właściwie gracze sami już zweryfikowali to, czy gra jest dobra. Gra została wydana w wielu krajach na świecie, a w Polsce za wcześniejszą wersję było odpowiedzialne to samo wydawnictwo – jeśli nie byłaby sukcesem sprzedażowym już dawno wszyscy by o niej zapomnieli. Zdobyła też kilka wyróżnień dla gry dla dzieci (1991 Fairplay A la carte Winner, 2002 Japan Boardgame Prize Best Childgame Nominee, 2007 Vuoden Peli Children’s Game of the Year Nominee). Co zatem sprawia, że wciąż cieszy kolejne pokolenia? Mamy banalną mechanikę, trzeba być spostrzegawczym i działać szybko. Zasady da się wytłumaczyć w kilkanaście sekund, a cała partia nie zajmie więcej niż 15 minut. Dzieci mają równe szanse w pojedynkach z rodzicami. Jest też dzwonek, który choć nie jest niczym specjalnym to dzieci go uwielbiają. I to jak widać w zupełności wystarczy, żeby dobrze się bawić.

Dziękujemy wydawnictwu G3 za przekazanie gry do recenzji.

Przemek „woj_settlers” Wojtkowiak