Rzut okiem na „Strife”

Dzięki uprzejmości wydawnictwa Cube Factory of Ideas, a w szczególności Tomka „Krwawisza”, udało mi się wczoraj zagrać w „Strife”. Gra ta będzie miała polską, a zarazem europejską premierę na nadchodzących targach SPIEL, a u nas można o niej przeczytać już dziś! Specjalnie dla tych, którzy wyczekują premier z Essen, jest ten rzut okiem.

Jest to gra karciana, w skład której, w wersji europejskiej, będzie wchodzić 35 kart (format znany z takich gier jak m.in. „ Dixit” – 120×80 mm) i jedna kostka. Mieści się ona w ostatnio popularnej kategorii tak zwanych micro games. Mamy ich ostatnio na rynku mnóstwo, ale moim zdaniem tylko niewielka część z nich oferuje naprawdę dobrą zabawę.

Wracając do „Strife”, jest to gra dwuosobowa, w której każdy z graczy dysponuje identycznym zestawem kart, którymi w ciągu gry będzie zarządzał. W naszej ręce będziemy mieli 10 różnych postaci, z nominałami od 0 do 9 i każda z dwiema różnymi akcjami specjalnymi, w zależności gdzie się znajduje. Rozgrywka opiera się na popularnym pomyśle walki o lokalizacje znanym z takich gier jak „Schotten-Totten” czy „Blood Bowl: Menedżer Drużyny”. Tym, co jest charakterystycznego dla tej gry, jest to, że kolejno zmagamy się o pojedyncze karty terenu, zagrywając tylko po jednej karcie. I tu zaczynają się dziać cuda, gdyż każda karta wojownika ma w czasie bitwy swoją unikalną zdolność.

Po ich rozpatrzeniu, patrzymy na wierzch stosu kart odrzuconych (to te, które brały udział w walce w poprzednich turach) i tam każda postać ma inną zdolność. Dodatkowo, każda karta terenu dodaje pewną wartość do siły wybranej postaci. A na koniec, strona, która ma wyższą zmodyfikowaną siłę, wygrywa i zdobywa punkty wskazane na danej lokalizacji. Chyba że jest remis, to do gry wchodzi kostka k10 (Kamień losu – Fatestone). Ale nie martwcie się — bo sam się przeraziłem, jak to usłyszałem — nie będziemy rzucać o zwycięstwo. Działa to w ten sposób, że kostka jest po prostu licznikiem, który początkowo ustawiony jest na 1. Jeżeli chcemy wygrać remis, przekręcamy go na kolejną wartość i przekazujemy ją przeciwnikowi. Na koniec gry, ten, kto posiada ją u siebie, otrzymuje liczbę punktów wskazywaną aktualnie przez tę kostkę. Gra kończy się w pełnej wersji, jeśli po raz trzeci zagramy wszystkie karty postaci. Podliczamy punkty i w ten sposób wyłaniamy zwycięzcę. Zajmie nam to mniej więcej 45-60 minut.

Jak, mam nadzieję, widać, nie jest to kolejna głupia karcianka typu „kto da więcej”. Mamy tu starannie zaprojektowane postacie z dwoma różnymi akcjami, które wiążą się z innymi w bardzo ciekawe kombinacje. Pewnie też na pierwszy rzut oka tak nie wygląda, ale myślenia i planowania jest tu co niemiara. Zagrywając kartę do walki, musimy nie tylko patrzeć na jej zdolność bitewną, ale również co nam da w kolejnej rundzie, leżąc na discardzie. Jakby tego było mało, musimy myśleć o kolejnej karcie do zagrania i o aktualnie leżącej postaci na stosie kart odrzuconych. No i oczywiście pod uwagę trzeba brać teren, o który walczymy, a co bardzo ważne, jeśli nie najważniejsze należy starać się przewidzieć, co zrobi przeciwnik, gdyż praktycznie cały czas wiemy, co pozostało mu na ręce. A na koniec kostka, która wnosi do gry napięcie, które można porównać do zagrywania karty Chin z Zimnej wojny — „wygram daną rundę, ale czy przypadkiem jeszcze bardziej nie pomogę przeciwnikowi, oddając mu dodatkowe punkty…?”

Niejakim mankamentem może być fakt, że znajomość kart premiuje bardziej doświadczonego gracza, gdyż kluczowe jest przewidywanie, co i w jakiej kolejności może zostać zagrane dla osiągnięcia korzyści zarówno w obecnej turze, jak i w następnych. Jednak wydaje mi się, że po jednej czy dwóch partiach, można w miarę dobrze zapamiętać umiejętności poszczególnych bohaterów i interakcje występujące między nimi.
Dla tych, którzy martwiliby się, że 10 kart nie pozwoli na zbyt długie cieszenie się grą, pobawiłem się w matematyka i wyliczyłem na ile sposobów, mogą 2 karty (aktualnie na discardzie i zagrana do bitwy) tylko jednego gracza z sobą oddziaływać. Z pomocą przyszła mi wariacja bez powtórzeń i oznajmiła, że jest ich 90. Jeśli weźmiemy do naszej analizy tę samą talię drugiego gracza, mamy 8100 możliwości, a mnożąc to dodatkowo przez 10 różnych kart terenu, sami potraficie sobie chyba wyobrazić, ile różnorodnych partii można rozegrać. W tajemnicy jeszcze powiem, że projektowanie dodatku jest praktycznie na ukończeniu.
Nie chcę zapeszać, ale jak dla mnie, to będzie hit!

Jacek „Palladinus” Szmania

Tytuł: Strife: Legacy of the Eternals
Autor: Christopher Hamm
Wydawnictwo: Cube Factory of Ideas, V3G
Liczba graczy: 2
Wiek graczy: 13+
Czas gry: 60 minut