Łap kangura, czyli zagrałem w „Bumerang”

Mam w kolekcji gry, w które bardzo lubię grać, ale nie często trafiają na stół. Syndrom wielu fajnych tytułów, w zbyt dużej kolekcji. Dlatego, gdy trafiła do nas paczka z Granny, ucieszyłem się, że był tam egzemplarz gry Bumerang. “Będzie okazja odświeżyć tytuł”, pomyślałem. Posiadam co prawda grę o tytule Lascaux, której Bumerang jest po prostu implementacją, ale poza zmianą tematyki, zastąpieniem perłowych kamieni tekturowymi bumerangami i drobnymi modyfikacjami zasad niewiele się nie zmieniło. To wciąż bardzo fajna gra blefu, wyczucia przeciwników i licytacji.

Co znajdziemy w środku tego niewielkiego pudełka? Karty, żetony, bumerangi i sznurek. Na kartach mamy zwierzęta: strusia, żółwia, rybę, pancernika, jaszczurkę i kangura. Po 9 z każdego typu. Na każdej karcie są dwa tereny łowieckie: łąka, góry, las, pustynia i jezioro. Na początku gry, gracze otrzymują żetony terenów oraz 12 bumerangów. Następnie rozkładamy karty zwierząt, w takiej liczbie, aż pojawi się pięć różnych terenów łowieckich. Potem gracze wybierają w tajemnicy jeden ze swoich żetonów, który wskazywać ma teren, na którym chcą polować i przystępujemy do licytacji.

W swojej kolejce gracz ma dwie możliwości: albo dokłada bumerang do puli gromadzonej wewnątrz sznurkowego okręgu, albo kończy swój udział w licytacji zabierając wszystkie rzucone przez graczy do tej pory bumerangi. Wybierając drugą opcję, jednocześnie też odkłada swój zakryty żeton terenu tworząc stos. Taka rozgrywka trwa do momentu, gdy w licytacji pozostanie tylko jeden gracz. To on jako pierwszy odkrywa swój żeton terenu i zabiera wszystkie karty ze zwierzętami, na których ten typ terenu występuje. Następnie gracze, którzy wcześniej spasowali, odwracają swoje żetony i po kolei także zabierają karty, jeśli wybrany przez nich teren jest jeszcze dostępny. Zebrane karty, układamy w sposób ułatwiający zliczenie liczby posiadanych gatunków przez wszystkich graczy. Po serii rund i zlicytowaniu całej talii pozostaje policzyć punkty. Każdy z sześciu typów zwierząt przyniesie punkty graczowi, który ma tych zwierząt najwięcej (lub graczom, jeśli jest remis). Nie ma punktów za kolejne miejsca. Dodajemy do tego punkty za każdy komplet sześciu bumerangów, które posiadamy na koniec gry. Najlepszym łowcą będzie oczywiście gracz z największą liczbą punktów lub ten z remisujących, który posiada więcej bumerangów.

Bumerang, czy jego wcześniejszą wersję Lascaux, pokazywałem już wielu ludziom. Najczęściej podczas konwentów, na których zgłaszający się do wypożyczalni nie wiedzieli w co zagrać. Wiedziałem, że wybierając te gry, nie zmęczę graczy wyjaśniając zasady. Wiedziałem też, że będą się dobrze bawić, bo gra oferuje prostą licytację, w której kalkulowanie i wyczucie przeciwnika gwarantować będzie emocje na odpowiednim familijnym poziomie. Bo jest to tytuł, w którym chęć wygrania licytacji iść w parze musi z kalkulowaniem możliwości na kolejne rundy. Bumerang oferuje odpowiednio zbalansowaną dawkę prostych zasad, krótkiego czasu rozgrywki, emocji i dobrej zabawy. Dlatego często, gdy gracze wracali oddawać pudełko do wypożyczalni, słyszałem, że zagrali dwa razy. Że się podobało. A ja wiedziałem, że tak będzie, bo ta gra to pewniak. A na deser niezwykle atrakcyjna cena około 30 złotych. Z czystym sumieniem przyznaję naszą rekomendację: Ciekawa gra rodzinna.

Na zakończenie, jeszcze wspomnę, że kosmetyczne zmiany w zasadach pomiędzy wydaniem Lascaux a Bumerangiem nie powodują, że otrzymujemy dwie różne gry. To ciągle to samo zbieranie zwierzątek. To, która wersja przypadnie wam do gustu bardziej, pozostanie więc indywidualnym odczuciem. Dla mnie bardziej czytelną pozostaje kolorowa wersja z Granny, wolę jednak perłowe kamienie z Lascaux.

Dziękujemy wydawnictwu Granna za udostępnienie egzemplarza gry do recenzji.