Zagrałem w „Shinobi”

Shinobi ( 忍び ) – pewnie zapytacie co to takiego, ale gdy powiem, że synonimem tego słowa jest „ninja” podejrzewam, że wszystko stanie się jasne. Mowa oczywiście o japońskich wojownikach, specjalizujących się w szpiegowaniu, zamachach i sztukach walki. Takie jednostki specjalne tamtych niespokojnych czasów. My – pretendenci do miana Wielkiego Daimyo, który zginął w niewyjaśnionych okolicznościach pojawiamy się na arenie właśnie w takim momencie chaosu. Naszym celem będzie poprowadzenie klanu wojowników ninja przeciw innym kandydatom, a ostatni na polu walki zdobędzie tytuł i wielką chwałę. Dopóki historia nie zatoczy koła.

Przygotowanie gry

Aby zagrać w „Shinobi” wystarczy rozdać graczom po cztery karty wojowników, pięć znaczników życia i trzy znaczniki, które posłużą do określania broni, z której skorzystają ninja podczas bitwy. Po ustaleniu pierwszego atakującego gracze są gotowi do gry.

Rozgrywka

Cztery karty, które posiada każdy z grających to wojownicy wyposażeni w różną broń do zadań specjalnych. Wyposażeniem cichych wojowników są: katana (długi ostry miecz), sai (trójramienny sztylet zwany również „rogiem śmierci”), shuriken (ostry miotany nóż o kształcie gwiazdy) i fuki-ya (dmuchawka na zatrute strzałki). Począwszy od gracza startowego każdy „atakuje” kolejno trzech graczy po swojej prawej stronie, przydzielając im po jednej zakrytej karcie swojego wojownika i jednocześnie informując czym ich zaatakował. Ponieważ jest to walka szpiegów i skrytobójców to udzielona informacja może, ale wcale nie musi być prawdziwa. Zaatakowani gracze zaznaczają broń, której użyto (podobno) przeciwko nim na rewersie karty umieszczonej przed nimi. Jedynym ograniczeniem jest kodeks honorowy shinobi – nie można zaatakować wojownika bronią, którą został już dwukrotnie zaatakowany przez innych graczy (a dokładniej – nie można powiedzieć, że atakujemy tą właśnie bronią). Na zakończenie fazy ataku każdy z uczestników będzie miał przed sobą trzy zakryte karty wojowników innych klanów z zaznaczonymi atakami oraz jedną własną kartę, której nie użył – na ręce.

Drugą fazą każdej rundy jest rozstrzygnięcie ataków. Ponownie zaczynając od gracza startowego gracze kolejno odkrywają wybrane dwie z trzech kart przed sobą. Przed odkryciem karty można jeszcze zapytać atakującego o szczegóły ataku, a ten może znowu odpowiedzieć zgodnie z prawdą lub nie. Jeżeli wśród odkrytych kart są dwie różne bronie – nic się nie dzieje, ale atakowany może oskarżyć pozostałe klany o niekompetencję i odkryć trzecią kartę. Jeżeli będzie to wojownik wyposażony w inną broń niż pozostali dwaj – niekompetentni daimyo, biorący udział w ataku tracą po jednym życiu. Jeżeli jednak na trzeciej karcie któraś z broni powtórzy się – atakowany traci jedno życie. W przypadku gdy pierwsze dwie karty są takie same gracz może przyjąć konsekwencje w postaci utraty jednego życia lub zaryzykować i oskarżyć rywali o spisek. W takim wypadku też odkrywa trzecią kartę i jeżeli jest to wojownik z taką samą bronią, jak dwaj poprzedni to ujawnia spisek (no bo przecież kodeks zabrania trzeciego ataku tą samą bronią) i to pozostali gracze tracą po jednym życiu. Jeżeli spisku nie było – cel ataku traci dwa życia – jedno za parę broni, a drugie – za fałszywe oskarżenia.

Każdy kolejny gracz teoretycznie ma łatwiej, bo widzi kilka kart zagranych przez poprzedników i może łatwiej wydedukować czym został zaatakowany, jednak mało kiedy będzie miał stuprocentową pewność. Po rozstrzygnięciu wszystkich ataków kolejka przechodzi do kolejnego gracza, w następstwie czego ten, który jeszcze przed chwilą musiał pierwszy odgadywać zamiary przeciwników – teraz będzie ostatnim. Gra trwa w ten sposób do momentu, gdy na arenie pozostanie tylko jeden żywy daimyo, który zostaje zwycięzcą i otrzymuje tytuł Wielkiego Daimyo.

Podsumowanie

Sądząc po grafice na pudełku i instrukcji gry mamy do czynienia z grą pt. „Shinobi”, ale szukając takiego tytułu w serwisie BGG nie znajdziemy jej od razu. Jest zakamuflowana pod nazwą „Shinobi Assassins” i podejrzewam, że jest to jakaś sztuczka wojowników cienia. Jakby się jednak nie nazywała to po otwarciu pudełka widzimy tylko trochę znaczników i 24 karty, więc nasuwa się pytanie rodem z Formuły 1. – ile można z tego wyciągnąć. Przyznaję, że zostałem pozytywnie zaskoczony, gdyż oprócz blefu i hazardowych mechanizmów igrania z losem mamy ciekawie wprowadzony element dedukcyjno-strategiczny, który dodaje uroku tej wydawałoby się banalnej grze w wojnę. Strategia gry również zmienia się w jej trakcie, bo wodzowie, którzy zostaną wyeliminowani z gry oczywiście tracą szansę na zwycięstwo, ale pozostają w grze do końca, demaskując spiski i niekompetencję pozostałych graczy. Taki przeciwnik wymaga innego podejścia, bo nie ma przecież już nic do stracenia. Nie ma recepty na sukces – czasem lepiej odpuścić i dać się wykrwawić przeciwnikom, a czasem lepiej iść na całość, podejmując większe ryzyko. Mamy do czynienia z bardzo dużą dawką interakcji (oczywiście tylko negatywnej) jak na posiadane na ręce 4 karty. Nie wszystkim się to będzie podobać, ale wyłonienie Wielkiego Daimyo to przecież nie są żarty. Podczas gry jest śmiesznie i następują nieoczekiwane zwroty akcji. Sama instrukcja sugeruje graczom – oprócz wprowadzania przeciwników w błąd nieprawdziwymi odpowiedziami – naśladowanie gestów i dźwięków zabójczych broni dla zbudowania klimatu, nawet gdyby sugestie ponownie miały okazać się nieprawdziwe.

„Shinobi” to szybka, mocno interakcyjna gra blefu z elementami dedukcji. Proste zasady i kompaktowe rozmiary pudełka pozwalają zagrać w nią w każdym miejscu, a rozgrywka nie zajmie więcej niż 15 minut. W ciągu tego czasu będzie dużo śmiechu, potyczek słownych, blefu, kłamstw i igrania z losem. Jedyny warunek: towarzystwo, które dobrze się czuje w tego typu grach.

Dziękujemy wydawnictwu GDM Games za przekazanie gry do recenzji.

Adrian „AiS” Stolarczyk

Tytuł: Shinobi Assassins

Autor: Josep M. Allué

Wydawnictwo: GDM Games

Liczba graczy: 4-6

Wiek graczy: 10+

Czas gry: 15 minut