Spiel Essen 2013 – Zagrałem w “Café Melange”

Na tegorocznym SPIEL w Essen z rozmysłem omijaliśmy stoiska, które oferowały, wydawałoby się, oczywiste hity jak np. gry Wolfganga Kramera czy Uwe Rosenberga. Szukaliśmy za to tytułów raczej unikatowych oraz takich, których szanse na nabycie w Polsce będą nikłe. Tak więc, po namowie Przemka „woj_settlersa” udaliśmy się na stoisko wydawnictwa Clicker Spiele i okazało się, że oferują tam grę pod tytułem Café Melange, którą miałem przed targami na oku, ale nazwa wydawnictwa nie utkwiła mi w pamięci. Autorem jest Stephan Riedel, mający w swoim dorobku gry Schinderhannes czy Old Town, które wielkiego rozgłosu raczej nie zdobyły.

Akcja gry toczy się we Wiedniu z przełomu XIX i XX wieku w kawiarni Central, która była wówczas miejscem spotkań elity intelektualnej i artystycznej. Można było tam spotkać m.in. Zygmunta Freuda, Gustawa Klimta czy Lwa Trockiego. Naszym zadaniem będzie sadzać przychodzących do kawiarni zarówno zwykłych gości, jak i znane osobistości na wolnych miejscach przy stolikach w Café Central, którzy w odpowiedniej konfiguracji będą nam przynosić określoną liczbę punktów zwycięstwa.

Gra ma dość unikatową oprawę graficzną utrzymaną w stylu art nouveau, który dominował w czasach, do których przenosi nas gra. Zarówno plansza, karty, jak i żetonu nawiązują do tego nurtu, w Polsce określanego jako secesja, ale na świecie posiadającego bardzo wiele różnych nazw. Otrzymujemy również po dwa zestawy drewnianych znaczników odpowiednio dla każdego gracza w czterech różnych kolorach oraz dodatkowo po jednym zestawie w dwóch z tych kolorów dla wariantu dwuosobowego.Mechanika jest relatywnie prosta, gdyż generalnie mamy do wyboru jedynie dwie akcje: zagranie od 1 do 3 kart lub pobranie 3 kart. Należałoby wspomnieć o kartach, gdyż w grze występują ich dwa główne rodzaje: karty rezerwacji oraz karty specjalne. Zagrywając karty rezerwacji, będziemy zawężać możliwość zajęcia przez wybranego gościa określonej pozycji przy stoliku. Karty rezerwacji odnoszą się do układu na planszy i mogą określać jedną z trzech informacji: kolor krzesła, kolor stołu i kształt stołu. Za każdym razem, gdy wystawimy kartę, kładziemy na planszy drewniane znaczniki, by wskazać, gdzie potencjalnie możemy rozlokować odwiedzające nas postacie. W momencie, gdy zostanie tylko jeden znacznik danego rodzaju, wybieramy z dostępnych żetonów jeden i kładziemy go na tym polu. W przypadku rozgrywki dwuosobowej posługujemy się trzema rodzajami znaczników, a w rozgrywce trzy- i czteroosobowej jedynie dwoma.

Gracze posiadają po dwa żetony w trzech odmianach, zróżnicowanych wartością punktową oraz mnożnikiem poniżej. W podobny sposób oznaczone są żetony VIP-ów. Karty rezerwacji możemy zagrywać nie tylko dla swoich indywidualnych gości, ale także dla ważnych osobistości, w rozlokowaniu których mogą brać udział wszyscy gracze. Jest to o tyle ważne, gdyż punkty zwycięstwa otrzymujemy na dwa sposoby: sadzając gościa lub osobistości otrzymujemy od razu punkty zaznaczone na jego żetonie wieńcem laurowym, natomiast na koniec gry otrzymujemy dodatkowo punkty będące iloczynem liczb w dolnej części żetonu gościa i osobistości siedzącej przy tym samym stole co on. Jedną z ciekawostek jest postać Karla Luegera – burmistrza Wiednia, który przez swoje antysemickie poglądy był uważany przez Adolfa Hitlera za wzór, a w grze jego żeton przynosi ujemne punkty pod koniec rozgrywki.

Karty specjalne biorące udział w grze dzielą się na dwa rodzaje: karty punktacji, które mogą przynieść dodatkowe punkty za rozmieszczenie żetonów w konkretny sposób, np. dwóch swoich gości przy jednym stole oraz karty akcji, które pozwalają na jakieś dodatkowe posunięcie, jak na przykład zamiana miejscami dwóch osobistości lub usunięcie z planszy jednego znacznika.

Co do wrażeń, których dostarczyła mi ta gra, są one nad wyraz pozytywne, zaczynając od szaty graficznej, choć w tym przypadku mam małe zastrzeżenia do doboru kolorów, bo przy nieco przyciemnionym świetle, niektóre elementy są mało rozpoznawalne. Tak na marginesie w moje gusta trafia także oprawa wizualna Bruxelles 1893, która zahacza o ten sam secesyjny styl z przełomu wieków. Przechodząc dalej do zasad, otrzymujemy grę mechanicznie łatwą (tor kart żywcem zaczerpnięty z Wsiąść do pociągu), ale wymagającą dobrego zaplanowania zwłaszcza pierwszych ruchów. Z biegiem czasu, gdy na planszy jest coraz ciaśniej, trzeba zachowywać ekonomię zagrywania kart i starać się kłaść żetony na polach, które można zawęzić w mniejszej liczbie posunięć z powodu już zapełnionych krzeseł przez poprzednich gości. Oczywiście jak to w karcianej grze bywa, można narzekać na losowość, ale autor wprowadził zasadę, że dwie identyczne karty mogą służyć jako joker, więc da się w miarę szybko przełamać impas niedochodzących kart konkretnego rodzaju.

Niestety troszkę gorzej ma się z balansem specjalnych kart, gdyż są takie, które dają po prostu kilka punktów, a są takie, które potrafią zamieszać na planszy i przynieść ich znacznie więcej. Jednak w tym pierwszym przypadku, jest o wiele łatwiej spełnić warunek z karty, a w drugim trzeba zapracować na to, by otrzymać większą korzyść, więc być może te zarzuty nie są bardzo poważne.

Największe zastrzeżenia mam do samej końcówki, kiedy to potrafi wytworzyć się reakcja łańcuchowa i w nie do końca kontrolowany sposób na planszy ląduje kilka żetonów z rzędu i gra się w gość gwałtowny sposób kończy. Myślę jednak, że po rozegraniu większej liczby partii można się na tą ewentualność przygotować.

Ostatecznie gra potrafi zmusić do intensywnego główkowania przy relatywnie krótkim czasie gry, a do tego posiada dość intuicyjne zasady, więc idealnie nadaje się na rozgrzewkę przed poważniejszymi tytułami.

Tytuł: Café Melange

Autor: Stephan Riedel

Wydawnictwo: Clicker Spiele

Czas gry: 45 minut

Liczba graczy: 2-4

Wiek graczy: 10+  Zdjęcia pochodzą z serwisu BGG i zostały umieszczone za zgodą autora – Mads Fløe (madster321)