Zagrałem w „Dagome Iudex”

Już od czasów dzieciństwa miałem kontakt z tradycyjnymi grami karcianymi i choć, gdy zagłębiłem się bardziej w nowoczesne planszówki, ten związek uległ znacznemu rozluźnieniu, to cały czas pałam olbrzymią sympatią do tej kategorii gier. Jeśli śledzicie naszego przez bloga dłuższy czas, to wiecie też, że jestem fanem gier o tematyce historycznej. Biorąc pod uwagę te dwa czynniki, nie mogłem obojętnie przejść obok karcianej gry Dagome Iudex, która w 2015 roku została wydana przez wydawnictwo DB. Jeśli tytuł Wam niczego nie mówi, to śpieszę donieść, że jest to niejako tytuł dokumentu pochodzącego z X wieku, którego autorem miałby być sam Mieszko I. Na marginesie dodam, że taki sam tytuł nosi historyczno-fantastyczna powieść Zbigniewa Nienackiego, którą oczywiście czytałem i moim zdaniem jest warta polecenia, więc ten fakt dodatkowo dopełnił moje zainteresowanie wspomnianą grą.

Skrót zasad

W grze biorą udział 122 karty, wśród których znajdziemy między innymi różnego rodzaju wojów, historyczne postacie czy piastowskie grody. Już po przeczytaniu instrukcji widać, że autorzy Dagome Iudex wzorowali się na grach karcianych pokroju remika, bo główną jej mechaniką jest zagrywanie układów kart o tych samych nominałach. Powiew tematyczny dają nazwy układów — drużyna zaciężna może zawierać karty najemników, a drużyna rodzima tylko wojów.

Drużyna rodzima (po lewej) i zaciężna (po prawej)

W swojej turze gracz może wystawić układ co najmniej trzech identycznych kart i zazwyczaj zależy nam na tym, by były to jak najwyższe nominały. W zasadach dochodzi kilka szczegółów jak dobieranie ze stosu kart odrzuconych, czy dokładanie do istniejących układów. Runda kończy się, gdy któryś z graczy zdobędzie układ pięciu jednakowych karty i dodatkowo pozbędzie się wszystkiego z ręki. Punktuje się wówczas za układy na stole oraz za niektóre karty specjalne na ręce, a niektórzy otrzymają również punkty karne. Zasady mówią, by grać, aż ktoś osiągnie poziom 2016 punktów, ale moim zdaniem jest to dość umowne. W ogólności całość ma charakter tradycyjnej gry karcianej w nieco innej odsłonie.

Wrażenia z gry

Nie da się ukryć, że ze sporą sympatią patrze na tę grę. Pewnie częściowo przez sentymenty, ale jest co najmniej kilka obiektywnych aspektów, o których warto wspomnieć. Jednym z nich jest oprawa graficzna — komiksowa kreska powinna trafić w gusta zarówno szeroko pojętych geeków, ale także casualowych odbiorców, bo styl jest naprawdę atrakcyjny wizualnie. Kolejny to bardzo lekkie podejście do tematyki historycznej — mamy ważne miejsca i postacie z dawnej historii Polski, które wbrew pozorom nie są znane szerokiemu gronu odbiorców. Całość w poręcznym pudełku, co z pewnością jest zaletą i przeciwwagą do aktualnie sprzedawanego powietrza w większości gier. Niewielkim minusem jest niezbyt dobrze zredagowana instrukcja, która może pozostawiać kilka wątpliwości po jej przeczytaniu, ale w trakcie rozgrywki powinny się same rozwiać.

Historyczne postacie na kartach

Z zazdrością patrze na gry m.in. amerykańskiego wydawnictwa Academy Games, które wypuszcza na rynek relatywnie proste mechanicznie pozycje, ale bardzo mocno osadzone w tematyce historycznej. Jest to ich ogromna zaleta, która przyczynia się do popularyzacji zarówno samych gier planszowych, jak i faktów, w ich przypadku, z amerykańskiej przeszłości. Moim zdaniem w Polsce cały czas brakuje tego typu tytułów i Dagome Iudex (choć jest to zupełnie inny kaliber) bardzo dobrze wpisuję się w tę niszę. W instrukcji jest niezwykle krótki rys historyczny i chętnie zobaczyłbym więcej treści edukacyjnej, ale każdy, kto będzie tym zainteresowany z łatwością znajdzie informacje na ten temat.

Dziękujemy wydawnictwu db za udostępnienie egzemplarza gry do recenzji.

Jacek „palladinus” Szmania