Zagrałem w „7 Smoków” i „Podziemne Królestwa”

Jacek już wspominał o tym, że seria małych gier od G3 jest dość nierówna. Obok gier stworzonych przez uznanych projektantów, jak „6 bierze!” Wolfganga Kramera, czy ˆ„Fasolek” Uwe Rosenberga trafiają się tutaj zupełnie nieznane nazwiska, które wywołują konsternację na twarzach nawet większych fanów planszówkowego hobby. Część graczy omija nieznane tytuły z daleka, co niestety jest  stratą dla całej serii. Czy słusznie? Sprawdźmy to na podstawie dwóch tytułów.

„7 Smoków”

Autorem gry jest Andrew Looney, który najbardziej znany jest z serii gier Fluxx. Warto wspomnieć o grafikach w grze, gdyż jednym z ich autorów był Larry Elmore, który tworzył rysunki między innymi do systemu fabularnego „Dungeons and Dragons” oraz karcianki „Magic: The Gathering”.

Karty wszystkich smoków występujących w grze (po prawej rozpoczynający na środku stołu smok srebrny).

Każdy z graczy przed rozgrywką otrzymuje jedną z pięciu kart celu, zawierającą jednego z pięciu występujących w grze smoków. Połączenie siedmiu okazów w kolorze wskazywanym przez cel da graczowi wygraną. W trakcie każdej tury gracz dobiera jedną kartę do ręki, a następnie zagrywa jedną. Podstawowym rodzajem dobieranych kart są smoki występujące w różnych układach na kartach (od jednego do czterech) w pięciu podstawowych kolorach. Dokłada się je do głównego obszaru gry na zasadzie domina – przynajmniej jeden smok z nowej karty musi pasować kolorem do jednego na kartach, do których jest dokładany. Karty można obracać o 180 stopni. Pozostałe dwa kolory smoków to startowy smok srebrny, który zmienia kolor w trakcie gry, oraz smok tęczowy występujący pomiędzy innymi w talii, a będący jednocześnie każdym z kolorów podstawowych. W osiągnięciu zwycięstwa pomagają graczom karty akcji, które pozwalają przykładowo zamienić się kartą celu z innym graczem, czy też cofnąć bądź przesunąć kartę smoka na planszy. Co jednak bardziej interesujące każda karta akcji posiada swój własny kolor, którym zmienia kolor startowego smoka srebrnego, a więc układ ciągów na planszy potrafi się zmieniać nieustannie.

W trakcie rozgrywki – przed graczami, poza kartami na ręku, widać także karty celu (z monetą na rewersie)

 

W „7 Smokach” mamy do czynienia z często zaskakującym graczy zakończeniem gry – nie ma tutaj określonej liczby tur, trzeba na bieżąco śledzić sytuację i przyglądać się, który z przeciwników jest najbliżej zwycięstwa. Może to doprowadzić do sytuacji, gdy takiemu zawodnikowi starają się dokopać wszyscy pozostali gracze. Taki jest jednak główny mechanizm gry i trudno nazwać go wadą, gdyż zapewne tyle samo osób do siebie zrazi, co i zachęci. Bo summa summarum kombinowanie bywa bardzo wciągające, gdy próbuje się ukryć zbliżającą się wygraną, albo zaskoczyć wszystkich zmianą koloru przez srebrnego smoka w kulminacyjnym momencie. Duży plus dla gry za świetne grafiki (chyba najlepsze z serii mini-gier od G3) oraz za przygotowanie kilku sposobów na rozgrywkę z dziećmi, nawet z maluchami w wieku 3-4 lat.

Koniec rozgrywki zakończony zwycięstwem dla gracza „czerwonego” – smok srebrny ma kolor zgodny z ostatnio zagraną kartą akcji

 

„Podziemne Królestwa”

Grę stworzył Trehgrannik, moskiewska grupa trzech projektantów gier planszowych. Co ciekawe gra została wydana wyłącznie w Rosji oraz w Polsce.

Tableau gracza, od lewej – po prawej kopalnie w trakcie obsadzania, po lewej karta króla ze zdobytymi kopalniami (punkty zwycięstwa w prawym dolnym rogu)

 

Gracze prowadzą jedno z czterech, wylosowanych na początku gry, tytułowych podziemnych królestw. Karty w grze są dwustronne. Awers pokazuje jednostki o wartości od 0 do 9 należące do jednej z ras powiązanych z królestwami graczy. Wielka szkoda, że wszystkie grafiki jednostek są identyczne w obrębie danej frakcji. Rewers kart przedstawia kopalnię z kilkoma parametrami. W trakcie swojej tury gracz musi zagrać jedną kartę jednostki. Jeżeli zagra ją na leżącą na środku stołu kopalnię jeszcze nie zdobytą, może zagrać wyłącznie swoją jednostkę o wartości przynajmniej wyższej niż leżąca tutaj wierzchnia karta. Karty 0 można zagrywać tylko na karty 9. Jeżeli liczba jednostek osiągnie liczbę określoną w górnym prawym rogu karty kopalni, jest ona podbijana przez tego gracza, który położył ostatnią kartę. Wszystkie jednostki walczące o kopalnię trafiają na jawne stosy obozów dla każdej z ras, a kopalnia trafia przed zwycięzcę potyczki. W przypadku zagrania karty na już zdobytą kopalnię leżącą przed graczem można zagrać wyłącznie kartę nie należącą do królestwa gracza. I znowu, jeżeli liczba kart będzie równa wartości określanej przez kopalnię, jednostki odrzuca się z gry, a karta kopalnii daje graczowi pewną liczbę punktów. Na koniec tury gracz uzupełnia rękę kart do sześciu, decyduje jednak, czy bierze kartę w ciemno, czy wierzchnią, ostatnio odłożoną kartę z obozu dowolnej rasy.

Walki trwające w zdobywanych kopalniach

 

Gra ma spory problem z losowością. Karty bowiem są dwustronne i może się zdarzyć, że liczymy na jednostkę, która akurat znajduje się na odwrocie jednej z kopalń, lub dociągnie ją inny gracz i użyje do obsadzenia kopalnii, a takie karty nie wracają już do gry. Co więcej, w wyjątkowo pechowej sytuacji może to spowodować zablokowanie jednej z kopalń, gdy na wierzchu będzie karta o wartości 9, a wszystkie karty 0 już odpadną, albo będą kopalniami. Jest to poważną wadą gry sprawiającą, że różnica punktowa bywa drastyczna i bezsilność niektórych graczy ( dobrym rozwiązaniem byłoby wprowadzić zasadę gry do podwójnego, czy potrójnego przetasowania talii). A szkoda, bo pomysł nie jest sam w sobie zły, znalazłem pewną przyjemność w planowaniu otrzymanych kart w porównaniu z tymi które są już na stole. Szczególnie w kontekście wyciągania kart jednostek z obozów, co sprawia, że przynajmniej w aspekcie obsadzania zdobytych koplań losowość jest dużo mniejsza. Wymaga to jednak znajomości kart, warto więc je przejrzeć i przeliczyć przed rozgrywką.

Obozy dla każdego królestwa do których odkładane są jednostki biorące udział w potyczkach o kopalnie

 

 

 

Trudno byłoby mi powiedzieć, że opisywane gry są wybitne, ale krzywdzącym byłoby też całkowicie je zdeprecjonować. Trzeba po prostu pamiętać, że to specyficzna kategoria wagowa i cenowa, w której dobrych gier nie ma zbyt wiele. Zarówno „7 Smoków”, jak i „Podziemne Królestwa” są wystarczająco interesujące, by polecić je w sytuacji poszukiwania szybkiego i mniejszego tytułu, swego rodzaju „gry do plecaka”. Pewnym plusem powyższych gier jest fakt, że prawdopodobnie dadzą satysfakcję zarówno poszukującej luźnej rozrywki rodzinie, jak i chcącym nieco pokombinować bardziej zaawansowanym graczom.

Dziękujemy wydawnictwu G3 za udostępnienie egzemplarzy gier do recenzji.

Jakub ‚rzabcio’ Głazik

Tytuł: 7 Smoków
Autor: Andrew Looney
Wydawca:  G3
Liczba graczy: 2-5
Wiek graczy: 8 lat
Czas gry: 20 minut

 

Tytuł: Podziemne Królestwa
Autor: Tehgrannik (Alexey Konnov, Alexey Paltsev, Anatoliy Shklyarov)
Wydawca:  G3
Liczba graczy: 2-4
Wiek graczy: 10 lat
Czas gry: 30-45 minut